Baktığınız zaman hikaye bilindik.Kavuşamayan iki sevgilinin hikayesi.Ama okurken bu kadar basit değil.Kişilerin ruh haline bürünüyorsunuz adeta.Öyle güzel anlatıyor ki anın duygularını,o vücuttan çıkıp sizin vücudunuza giriyor duygular.
Özellikle Raif Bey sizi tümüyle kaplıyor. Hüznü,çaresizliği,acıyı ,boş vermişliği onunla yaşarken bazı anlarda boğulacak gibi oluyorsunuz.içinizden "yeter artık,gevşe biraz," demek geçiyor.
Kitabın bitiminde düşündüm.Aşkı niçin yaşıyoruz ,diye.Gerçekten mutlu olmak için yaşasaydık bütün aşıklar kavuşurdu.Oysa gerçek aşkların çoğu kavuşamıyor.Karşılıklı birbirimizi mutlu etmek için yaşasaydık tüm sorunları ortak çözmeye çalışırdık.Oysa çoğu aşık sevdiğini üzmemek adına sorunları kendi halletmeye çalışıyor ve her iki tarafda genellikle mutsuz oluyor. Aşkı toplumu mutlu etmek için de yaşamadığımız kesin.Çünkü her hikayenin bir kıskananı,bir sorun yaratanı var.Toplum olarak aşkı sevseydik,aşıklara da bir şekilde yardım ederdik.Oysa yine çoğu aşkta toplum destek değil,köstek oluyor. O zaman anladım ki biz aşkı acı çekmek için yaşıyoruz.Biz acı çektikçe toplum bize daha çok sahip çıkıyor ve biz acımız sayesinde yalnız kalmıyoruz.Oysa aşk iki kişilik yalnızlık.Bir süre sonra bu yalnızlık fazla geliyor ve aşk bitiyor.Ya da paylaşılacak insan sayısını artırabilenler aşkı sevgiye döndürüyorlar.
Kitap okumayı bu yüzden seviyorum işte.Her kitap yeni bir fikire ve yeni hayatlara gebe.Üstelik okuyanına özel anlam taşıyor.Kişi yaşadıkları ölçüsünde yorum yapıyor.
Hadi arkadaşlar,sizde okuyun ve yorumlayın.fikirlerinizi bekliyorum.
Yeni kitaplarda buluşmak dileğiyle...
0 yorum:
Yorum Gönder