BİR AŞK ŞAİRİNİN TRAJİKOMİK HAYATI#ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN

                                                                                                                                 Ümit Yaşar Oğuzcan,22 Ağustos 1926'da Tarsus'da doğmuş.En sevdiğim aşk şairlerinden biri olduğu için hayatını merak ettim.Ona bu kadar duygusal şiirleri yazdıran nasıl bir hayattı ,diye düşündüm.Hayat hikayesini okudukça şaşırdım ve hayret ettim.Şiirleri kadar ilginç bir hayatı vardı. onun hikayesi bana öncü oldu.okuduğum tüm güzel şiirlerin yazarlarını araştırdım.hepsinde de ilginç hikayeler gördüm.bu yazımda sizlerle onların hayatlarına girmek istiyorum.

Şair Ümit'in çocukluğunu yazmak için hastalık kronolojisi kullanmak zorunda kaldım.

3 Yaşında ayağını kırdı.
4 Yaşında mangala oturdu.
5 Yaşında 20 basamaklı taş merdivenden yuvarlandı
7 Yaşında sandık kapağı başına düştü.
8 Yaşında ateşli kızamık sonrası kekeme kaldı.
14 Yaşında apandisit ameliyatı oldu.
19 Yaşında böbrek ameliyatı geçirdi.
30 Yaşında bademcik ameliyatı oldu.
 Şairin çocukluğunda yaşadıkları bize ne kadar trajik gelse de kendisi bunları doğal karşıladığını söylemiş.Ben buna inanmıyorum.Çünkü her zaman melankolik bir yapısı varmış.Sürekli intihar girişimlerinde bulunmuş. Bu girişimler hiç sonuca ulaşmamış ama ona çok büyük bir acı yaşatmış.
18 yaşındaki oğlu Vedat,babasının sürekli intihar girişiminde bulunmasından çok etkilenmiş ve babasına gerçek intiharın nasıl olduğunu göstermiş.Bir gece kendini galata kulesinden aşağı atmış ve ölmüş.
Yaşamdan çok ölümü seviyorum diyen şair için o günden sonra da hep ölüm ve acı şiirleri yazmış.
Oğlunun ölümünü şöyle şiire dökmüş şair`;

Açarken ufkunda güller alevden

Çıktı her günkü gibi gülerek ev

Kimseye belli etmedi içindeki yangını

Yürüdü kendinden emin, sonsuzluğa doğru

Galata Kulesi’nde bekliyordu ecel

Bir fincan kahve, bir kadeh konyak

Ölüm yolcusunun son arzusu buydu

Bir adam düştü Galata Kulesi’nden

Bu adam benim oğlumdu.

Genç yaşında isteği olmadan evlendirilmiş.CNN'de yaptığı bir açıklama da hayatı boyunca kendini ailesine ispatlamak zorunda kaldığını ve geçim sıkıntısı çektiğini söylemiş.Hayatında sevdiği üç kadın olmuş.Ayten,Mihriban ve ikinci eşi Ulufer Oğuzcan.
Şair banka memuru olarak çalıştığı yıllarda stajyer olan Ayten'i görmüş ve ona aşık olmuş.İşte onun için yazdığı şiir;

Milyon kere Ayten

Ben bir Ayten'dir tutturmuşum
Oh ne iyi Ayten'li içkiler içip sarhoş oluyorum ne güzel
Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin
Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor
Şarkılar söylüyorum şiirler yazıyorum
Ayten üstüne
Saatim her zaman Ayten'e beş var
Ya da Ayten'i beş geçiyor
Ne yana baksam gördüğüm o
Gözümü yumsam aklımdan Ayten geçiyor
Bana sorarsanız mevsimlerden Ayten'deyiz
Günlerden Ayten'ertesidir.

Şair her daim sevdiğini  ama hiçbir zaman güçlü bir aşkla sevilmediğini söyler. Oğlunun ölümünekadar aşk ve sevgi üzerine yazan şair daha sonraları ayrılık ve ölüm üzerine yazmıştır.Şiirlerinin bazıları şarkı olarak bestelenmiştir. En bilinen şiirlerini burada verip şarkıları müzik listeme ekleyeceğim.

   BİRGÜN ANLARSIN 

Uykuların kaçar geceleri, bir türlü sabah olmayı bilmez. Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya, Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında Ne çarşaf halden anlar ne yastık. Girmez pencerelerden beklediğin o aydınlık. Onun unutamadığın hayali, Sigaradan derin bir nefes çekmişçesine dolar içine. Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın. Sevmek ne imiş bir gün anlarsın. Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu. Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin. Gün gelir de sesini bir kerecik duyabilmek için, Vurursun başını soğuk taş duvarlara. Büyür gitgide incinmişliğin kırılmışlığın. Duyarsın, Ta derinden acısını, çaresiz kalmışlığın. Sevmek ne imiş bir gün anlarsın. Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin. Niçin yaratıldığını. Bu iğrenç dünyaya neden geldiğini. Uzun uzun seyredersin aynalarda güzelliğini. Boşuna geçip giden günlerine yanarsın. Dolar gözlerin, için burkulur. Sevmek ne imiş bir gün anlarsın. Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların. Sevilen gözlerin erişilmezliğini. O hiç beklenmeyen saat geldi mi? Düşer saçların önüne, ama bembeyaz. Uzanır, gökyüzüne ellerin. Ama çaresiz, Ama yorgun, Ama bitkin. Bir zaman geçmiş günlerin hayaline dalarsın. Sonra dizilir birbiri ardına gerçekler, acı. Sevmek ne imiş bir gün anlarsın. Bir gün anlarsın hayal kurmayı; Beklemeyi, ümit etmeyi. Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi. Lanet edersin yaşadığına... Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın. O zaman bir çiçek büyür kabrimde, kendiliğinden. Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın. BEN SENİN EN ÇOK Ben senin en çok sesini sevdim Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren Bana her zaman dost, her zaman sevgili Ben senin en çok ellerini sevdim Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak Nice güzellikler gördüm yeryüzünde En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak Ben senin en çok gözlerini sevdim Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil Ben senin en çok gülüşünü sevdim Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran Unutturur bana birden acıları, güçlükleri Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman Ben senin en çok davranışlarını sevdim Güçsüze merhametini, zalime direnişini Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim Tüm çocuklara kanat geren anneliğini Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini Ben senin en çok bana yansımanı sevdim Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni Mertliğini, yalansızlığını, dup duruluğunu sevdim Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni... AŞK BAŞLAMADAN GÜZEL Aşk başlamadan güzel, Kalplerde heyecan Bakışlarda korku olduğu zaman güzel... Birbirimize sezdirmemek için çırpınış, Başkaları görmesin diye çabalayış, Gözlerim gözlerinin mavisine değdiği zaman... Aşk başlamadan güzel....